Η αφετηρία και των δύο η Πτολεμαΐδα η γενέτειρά τους. Τίποτα δεν προδιδε πως αυτοί οι δύο άνθρωποι θα καταλήξουν μαζί.
Γνωστοί,γνωστών ένα γεια και ο καθένας διέσχιζε τη δική του πορεία.
Επιλογές, εμπόδια, νέο ξεκίνημα που τελικά τους οδήγησε και πάλι στην ίδια πόλη, αυτή τη φορά την Αθήνα. Και ξαφνικά συναντιουνται πάλι.
Η Μυρτώ διστακτική, ο Ανδρέας εκδηλωτικος, τρυφερός, επίμονος να τη διεκδικεί κι εκείνη να αμφιταλαντευεται, να γοητεύεται.
Ώσπου την κέρδισε κοιτάζοντας την με βλέμμα καθαρό και εκείνη χαμογελούσε.
Μέσα στη βιαστική καθημερινότητα ξέχασαν μια πόρτα ανοιχτή κι από εκεί λοιπόν τρυπώσει η ευτυχία.
Ακολούθησαν μέρες ήρεμες, μέρες έντονες, μέρες τρυφερός, γέλια, χαρές, φωνές.
Αυτή δίπλα του σε κάθε βήμα να τον αγαπά και να τον στηρίζει κι αυτός κοντά της δίνοντας της λίγη από την ατελείωτη ζωντάνια του, την αστείρευτη χαρά και το γλυκό χαμόγελο του.
Έτσι πέρασαν τα χρόνια και οδηγήθηκαν στα σκαλιά της εκκλησίας, εκείνη την παραμυθένια μέρα που πήραν την ευχή που τόσο ήθελαν.
Εκείνη τη μέρα που τα χαμόγελα τους ήταν τόσο λαμπερά...